Hayat, insana birbiri ardına açılan ve ucunda ne olduğunu çoğu zaman kestiremediği pencereler açar. Açılan pencerelerden kimi zaman sis, kimi zaman yağmur, kimi zaman ise güneş ışıkları geçer. Güneş ışıklarıyla karşılaşarak açtığı pencereler genellikle insanı zorlamaz, altından kalkması kolaydır ve çoğunlukla mutluluk verici bile olabilir. Peki ya sis ve yağmurlu pencereler? İnsan aynı hazzı bu pencerelerde de sağlayabilir mi? Hayatın sunduğu hangi durumlar sisli ve yağmurludur? Benden size bir ipucu; hani sınırlarınızı zorlayan, sabrınızı ölçen ve çaresizlik şemsiyesi altına girdiğiniz veya girmek zorunda kaldığınız anlar vardır ya, işte sorunun doğru cevabı bu. Aslında hayatta doğru cevap da yoktur ya olsun yine de örnek vermek için bu kavramı kullanalım.
Ayrılık, veda ve bu süreçte yaşanan süreç olan yas, işte o sisli pencerelerden biridir. Veda zordur. Söylerken dudaklarımızı bile titreten, kalbimizde hüzün yaratan bir kavramdır ve ne yazık ki en büyük vedalardan biri de ölümdür. Sevilen bir ebeveynin, eşin, arkadaşın, akrabanın veya bir hayvanın ayrılığı insanın işte sislerle gözünü kaplayan bir durumdur. Oysaki daha dün açtığı penceren güneş ışıkları girmemiş miydi? Bu sis de neyin nesiydi şimdi. Önce inkâr eder insan inanamaz ve şok içerisindedir. Çünkü kendisinin başına asla gelmeyecek veya hayat defterinin sayfalarında en arkalara koyduğu nottur ölüm. Kendisinin ve başkalarının unutulacağı düşüncesi dramatiktir onun için. Ayrıca belirsizliğin insanda kaygı yaratma gibi bir özelliği vardır ve ölümün insanın sırtına yüklediği belirsizlik bir kaygının ortaya çıkması için oldukça yeterlidir.
Bundan sonra penceresinde hep sisli havanın hâkim olacağını sanır insan. Yaşamında, gelecekte anı olarak nitelendireceği sözcükte artık o canlı yer almayacaktır. Bazen bu durumu bir ceza gibi görür. Adaleti sorgulamaya başlar. Aslında ölüm yüzyıllardır kimseye verilmiş bir ceza değildir ki. Sadece doğanın bir kanunudur.
Yas süreci oldukça zamana yayılan bir durumdur. İnsan vedadan sonraki her bir günü ilmek ilmek dokuyarak emek vererek işler. Her gün o ilmek biraz daha kabullendirir. Artık hayatında yaşanacak iyi ve kötü gelişmeleri ona duyuramayacak, kokusunu ve sesini duyma, hissetme ihtiyacını birkaç teknolojik cihaz ve geriye kalan kıyafetleriyle sağlayacaktır. Evet, hadi birlikte söyleyelim mi? “Artık onunla ve onu o yapan her şeyle VEDALAŞTIN”. Şimdi biraz sakinleş. Farkındayım veda aklına gelince herkes bu konuda şanslı mı diye düşünüyorsunuz. Belki de bazılarınız vedanın da şanslı yüzü olur mu diyorsunuz. Evet, vedanın şanslısı ve şanssızı da vardır.
Birine karşı hoşça kal diyebilmek kalpte olgunluk isteyen ve ruhunda ondan kalan parçalarla vedalaşabilme sanatıdır. Ve kabul edelim herkes bu konuda iyi bir sanatkâr değildir. Bazen de hayat size bu sanatı icra edebilme şansını tanımayabilir de. Tutulan yaslarda gidene her zaman hoşça kal denilemiyor bazen. Ergenliğe geçtiğimizde çocukluğumuzun yasını tutarken, küçük yaşlarımızda zamanın nasıl geçtiğini anlamadan saatlerce oynadığımız oyunlara veda ederken veya çok sevdiğimiz bir yakınımızın ölümüne şahit olurken… Vedalaşmadan, bitti ve kayboldu değil mi?
Hayatta sadece sevdiğimiz bir canlının kaybına veda etmeyiz. Aslında her günümüz vedalarla doludur. Günbatımında güneşe, sonbaharda ağaçların düşen yapraklarına, kışın geldiğinde yaza veda ederiz. Hayat zaten vedalar olmasaydı çekilmez olmaz mıydı sizce de? Vedaların çoğu aslında bize yeniden değişme, geliştiğimiz ve olgunlaştığımız farklı birey sayesinde fabrika ayarlarımıza dönme kısacası hayatı kendine getirme şansını tanımaz mı? Dolayısıyla her veda saygıdeğerdir, bir mucizedir.
Hayatın yaşayan her canlıya verdiği bu mucizeyi hissedin. Belki daha nice saygıdeğer vedalar yaşayacaksınız. Bu mucizelere göğüs gerebilecek güç ve olgunluk kalbimizde mevcuttur. Yeter ki başaracağınıza inanın ve izin verin ki hayatınızın kanayan vedası sizi harika bir varlığa dönüştürsün.
Melike SEVİNÇ