Hepimiz verdiğimiz değerin karşılığını görmek isteriz ve göremediğimizde negatif yönde etkileniriz. Fakat duygularımızın esiri olmadan; davranışlarımızla, duygularımıza yön vermeye çalışabiliriz. İşte tam da bu noktada kalbimizi ve beynimizi dengede tutmamız gerekiyor.
Hayatın akışı içerisinde ne kendi mutluluğumuz için başkalarını mutsuz etmeli, ne de başkalarının onayı ve mutluluğu için kendimizi mutsuz etmeliyiz. Sürekli çevremiz tarafından kabul görmek ve onları mutlu edebilmek adına sınırlarımızı aşıp, kendimizden taviz verip alçakgönüllülük yaparsak öz saygımızı kaybetmiş oluruz. Bu bağlamda ikili ilişkilerde denge çok önemlidir. Sürekli bizim harekete geçtiğimiz, karşı taraftan beklenti içinde olup beklediğimizi bulamadığımız ilişkilerin sonunda ruhsal anlamda olumsuzluklar yaşayan taraf hep biz oluruz.
Tüm bunların önüne geçmek için ilk olarak bireysel mutluluğu yakalamamız gerekiyor. Yani yalnız kaldığımızda kendimizle vakit geçirmekten keyif alıp, kendi kendimize yetebilmemiz. Çünkü her şeyin aşırısı zararlıdır; aşırı yemek, aşırı sinirlenmek, hatta aşırı ilgi göstermek. Çok sevilmek herkesi mutlu edecektir elbette fakat çok fazla ilgi göstermek, zamanla olumsuz sonuçlar doğurabilir. Akıl ve kalp birlikte yürümelidir ve bu denge bozulduğu zaman, ilişkiler de dengesini kaybedecektir.